زبان و ادبیات

زبان و ادبیات فارسی یا ‌ادبیات پارسی به ادبیاتی گفته می‌شود که به زبان فارسی نوشته شده باشد.

ادبیات فارسی تاریخی هزار و صد ساله دارد.

شعر فارسی و نثر فارسی دو گونه اصلی در ادب فارسی است.

برخی کتاب‌های کُهن در موضوعات غیرادبی مانند تاریخ، مناجات و علوم گوناگون نیز دارای ارزش ادبی است؛

با گذشت زمان در دسته آثار کلاسیک ادبیات فارسی قرار گرفته‌اند.

ادبیات فارسی چهره‌های بین‌المللی شناخته شده‌ای دارد که بیشتر آن‌ها شاعران سده‌های میانه می باشند.

می‌توان به رودکی، فردوسی، نظامی گنجه‌ای، خیام، سعدی، مولانا و حافظ اشاره کرد.

ادبیات در ایران پیش از اسلام به سروده‌های اوستا در حدود ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد بازمی‌گردد.

ادبیات طنز

طنز یکی از شاخه‌های ادبیات انتقادی و اجتماعی می باشد.

در ادبیات کهن فارسی، به عنوان نوع ادبی‌مستقل شناخته نشده است.

مرزهای مشخصی با دیگر مضمون‌های انتقادی و خنده‌آمیز چون “هجو”، “هزل” و “مطایبه” نداشته‌.

از واژهٔ طنز، اغلب معنی لغوی آن‌ یعنی “مسخره کردن” و “طعنه زدن” مورد نظر شاعران و نویسندگان بوده‌است.

معنی امروزی آن، که جنبهٔ انتقاد غیرمستقیم اجتماعی با چاشنی خنده، که بُعد آموزشی و اصلاح‌طلبی ‌آن مراد است، از واژهٔ satire اروپایی گرفته شده‌است.

سبک‌های شعر فارسی

سبک خراسانی

سبک عراقی

سبک هندی

سبک بازگشت